Wie niet gelooft in een paradijs op aarde doet er goed aan een bezoek te brengen aan het berggebied in het noorden van Libanon; Wadi Qadisha. Een wonderschoon ongerept natuurgebied dat sinds 1998 door UNESCO is uitgeroepen tot cultureel erfgoed.
NIet alleen de natuur is overweldigend het gebied kent ook een boeiende cutluurgeschiedenis. Het gebied huist namelijk al eeuwenlang een aantal christelijke gemeenschappen waarvan de maronieten de belangrijksten zijn.
Even een stukje geschiedenis. Maronieten komen oorspronkelijk uit het noorden van Syrië, net iets boven Aleppo in het dorp Maroun. In de geschriften wordt er al voor het eerst melding gemaakt van de maronieten in het jaar 370. De gelovigen hebben zich verspreid over verschillende streken in Mesopotamië waaronder in Libanon. Toen de kruisvaarders rond 1040 na Chr. het land binnenkwamen konden ze rekenen op de steun van de Maronieten want het waren min of meer geloofsbroeders. De Ottomanen volgden de kruisvaarders op en jaagden op alles wat christelijk was. Geen christen was meer veilig. De maronieten die konden ontkomen aan de bloeddorstige Turken vluchtten naar de grotten van Wadi Qadisha. De ruigheid en onherbergzaamheid beschermden de christenen tegen de vijandelijke aanvallen. Meer dan 3000 grotten zijn er gelokaliseerd en nog steeds vindt men af en toe een onontdekte grot. Al dan niet met skeletten en kerkelijke attributen die destijds werden gebruikt. Al met al hebben de maronieten en een aantal andere christelijke minderheden eeuwenlang in grotten gewoond. Bij een aantal grotten zijn destijds ook kerkjes gebouwd, Deze worden niet voor niets de ‘verborgen kerkjes’ genoemd.
Het oudste kerkje is te vinden in Qannoubine. In de oorspronkelijke grot hebben de christenen zich maar liefst 4 eeuwen lang verschanst om te ontkomen aan de meedogenloze vijand. De leiders van de maronieten, de patriarchen, verbleven ook in deze grot. Een patriarch was vanwege zijn status een gewild jachtobject van de Ottomanen. Patriarch Douwayhi heeft rond 1630 zijn domicilie gevonden in Qannoubine en in de grot een kerk gebouwd. Ook zijn een aantal fraaie fresco's op de wanden aangebracht.
Het is traditie dat de patriarchen worden bijgezet in het mausoleum van 'Saint Marina' dat honderd meter bij het klooster vandaan gelegen is. Een sfeervolle rustplek. Het klooster heeft mede door dit mausoleum een bijzondere status. In 1992 is het klooster verder uitgebreid met een keuken en een aantal slaapruimtes voor de pelgrims.
Een aantal zusters Antoninen zijn tegenwoordig de bewoners van het klooster. Ze beheren en verzorgen het en ze ontvangen de pelgrims die er komen bidden, en wandelaars die even komen uitrusten.
Zuster Angela is duidelijk de matrone en heet mij bij aankomst hartelijk welkom in Qannoubine. Dit jaar bestaat de orde 25 jaar in Qannoubine vertelt ze. Ze woont er met veel plezier. Naast gebed en stilte geniet ze erg van de natuur om zich heen. Elke ochtend zit ze op het terras te luisteren naar het vogelconcert van tientallen verschillende vogels; ‘Le Oiseaux Coral’ noemt ze het. Het terrein staat vol met bloemen die ze zelf heeft opgekweekt en ze is erg trots op haar groentetuin. Pelgrims en wandelaars komen hier het hele jaar door want Qannoubine ligt op verschillende wandelroute’s. Auto's kunnen er niet komen dus het is een stief klimmetje voordat je bij het klooster bent aangekomen. Maar dan heb je ook wat. Angela heeft op de Maronitische universiteit in Jouneh gezeten en is trots op haar vier titels, Naast het devote leven en het onderhouden van het klooster en de tuin geeft ze les in icoonschilderen.
Er wonen drie zusters en Angela's broer woont hier ook. Hij is de klusjesman van het complex. Reuze handig. Angela is voortdurend in de weer met van alles en nog wat. Even de keuken opruimen, even hier of daar wat aanvegen, een kleedje rechtstrijken of wandelaars te woord staan. Dan weer bellen met de mobiele telefoon of in contact met haar broer door de walky talky. Ze zegt dat ze volop van dit leven geniet en ze spreekt de hoop uit dat ze er tot haar dood kan blijven wonen.
Er zijn verschillende wandelroute's van diverse lengtes en zwaarte door de Wadi Qadisha. Schoenen met goed profiel, en water zijn een must . Eventueel loop je met een Engelssprekende gids mee die je alles vertelt over de geschiedenis en de flora en fauna van deze bijzondere vallei.
©Dionne Delnoy
22-05-2019